کد مطلب:28082 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:16

گنجینه پرسمان » اديان و مکاتب

چرا خداوند به بعضي انسانها كه شايستگي ندارند استعدادهايي داده كه درجهت تباهي خود و ديگران بكار مي برند

هدف از آفرينش انسان را مي توان از دو جهت مورد نظر قرار داد: الف) از ديدگاه خداوند. ب) از ديدگاه انسان. از نقطه نظر خداوند جهان جلوه اي از رحمت بي منتهاي اوست؛ چرا كه ذات اقدس او كمال مطلق است و يكي از جلوه هاي كمال مطلق فياضيت است؛ يعني فيض بخشي و ديگر دهي. پس جهان آفرينش جلوه فيض و رحمت خداوند است. ولي از ديدگاه ما جهان جهان تكامل است. از جمادي مردم و نامي شدم از نما مردم زحيوان سر زدم موجودات يكسره در حال كمالند برخي بيشتر و برخي كمتر ولي همگان مرحله اي از آن را طي مي كنند. اما چرا خداوند جهان را اين گونه كه هست آفريده و چرا همه يكسان نيستند؟ روشن است كه اگر همه يكسان بودند ديگر تفاوت درجات و مراتب مطرح نبود و تكامل نيز موضوع نداشت؛ چون در اين صورت همه موجودات يكسان بوده و هر چيز همان بود كه هست. نكته ديگر آن كه هرم هستي يك مجموعه كامل و بدون كاستي است. براي روشن شدن موضوع به اين مثال توجه كنيد: يك كارخانه بزرگ از اجزاي مختلف و متفاوتي تشكيل شده است. اين اجزا از نظر موقعيت و ارزش بايكديگر برابرنيستند ولي لازمه تشكيل يك كارخانه گردآمدن همين اجزاي متفاوت است. هيچ كس مهندس كارخانه را متهم نمي كند كه تو چرا براي همه اجزا ارزش مساوي در نظر نگرفته اي؟ مجموعه هستي نيز از مراتب و درجات مختلفي تشكيل شده به گونه اي كه همه مراتب و مراحل را در خود دارد. همانند جدولي كه تمام خانه هاي آن پراست و هيچ نقطه خالي در آن يافت نمي شود. {/B« ... ما تَري فِي خَلْقِ اَلرَّحْمنِ مِنْ تَفاوُتٍ فَارْجِعِ اَلْبَصَرَ هَلْ تَري مِنْ فُطُورٍ{w6-18w}{I67:3I}/} ؛ ... و هيچ در خلقت خداوند رحمان نقصاني نخواهي يافت؛ بارها به ديده عقل در صنع الهي بنگرهيچ سستي و خللي در آن نتواني يافت».(الملك 3) لازمه تكميل بودن هستي و خلا نداشتن آن وجودات مختلف و متفاوت است و اين جهان نمود كاملي از آن است. اميد است با تعمق در مطالب فوق مشكل شما حل شود گر چه اين بحث از مباحث بسيار پيچيده و قابل تامل است. از منظر ديگر اقتضاي اختيار آدمي اين است كه بتواند راه سعادت و يا شقاوت را طي كند. اگر بنا بود همه جبرا راه خير را طي كنند ديگر اختياري در كار نبود. از همين جهت است كه اين استعداد انساني گاه در مسيري متكامل و بسيار زيبا و گاه در مسيري مخراب و زشت به كار مي افتد.